Op Spie 12-14 kennen collega’s elkaar écht

Lef tonen loont
Tijdens een sollicitatieproces heeft Daniëlle een duidelijk aangegeven dat haar visie op de zorg verschilde van die van de organisatie op dat moment. Ze gaf aan graag haar ideeën hierover te willen toelichten – en dat lef werd gewaardeerd. Inmiddels vervult ze een seniorrol binnen de divisie Specialistische Zorg. “Ik merk dat de tijden zijn veranderd. Waar je eerder het gevoel had dat er weinig gedaan werd met je inbreng, is er nu echt ruimte voor je mening. Er wordt geluisterd.” 

Ze is inmiddels een vertrouwd gezicht op Spie 12-14 en benadrukt hoe waardevol het is om continuïteit te bieden. “We hebben hier een stabiel team staan met collega’s die elkaar echt kennen. De onderlinge samenwerking en gedeelde visie dragen bij aan de kwaliteit van zorg. Natuurlijk zijn er wel eens uitdagingen, zoals personeelskrapte. Maar we lossen dat samen op, dat hoort erbij.” 

Samen is ook met verwanten
De betrokkenheid van verwanten is vanzelfsprekend op de woning. “We zien hen echt als onderdeel van het leven van de cliënt,” vertelt Daniëlle. “We hebben zelfs scholing gevolgd samen met de verwanten. Zo dragen we gezamenlijk zorg voor een goed leven voor onze bewoners.” Ze vertelt met trots dat een groot deel van de verwanten aanwezig was bij deze scholing, en dat zij de voorziening mochten beoordelen. “Het gemiddelde rapportcijfer was ruim boven verwachting. Dat voelt als erkenning voor al het harde werk dat we met elkaar verrichten.” 

Toch merkt Daniëlle ook dat het werk complexer is geworden. “Niet per se zwaarder, maar er komt meer bij kijken, zeker op medisch vlak. Tijdens familieavonden bespreken we dit soort onderwerpen. Door samen het gesprek aan te gaan, groeit het onderlinge begrip.” 

“Het moet wel levensbestendig zijn”
De visie op de woning is duidelijk: warme zorg voor elke cliënt, ongeacht leeftijd of achtergrond. De groep is gemengd – van jongvolwassenen tot ouderen – maar wat ze gemeen hebben is dat ze sociaal-emotioneel functioneren op een zeer laag niveau en behoefte hebben aan structuur. “De één heeft dat nodig vanwege zijn ontwikkelingsniveau, de ander vanwege autisme,” legt Daniëlle uit. “Dat vraagt veel schakelen van het team. Soms zijn we met een cliënt actief aan het wandelen, terwijl een ander juist geholpen moet worden met een stalift.” 

“Wat we belangrijk vinden, is dat de zorg die we bieden levensbestendig is,” vervolgt ze. “Als de zorgvraag verandert, bereiden we het team daarop voor. We willen dat cliënten kunnen blijven wonen in een omgeving waar ze zich veilig en thuis voelen.” 

En als dat niet meer lukt? “Dan zoeken we pas naar een andere plek als dat echt in het belang van de cliënt is,” zegt Daniëlle resoluut. “Een kind zet je tenslotte ook niet zomaar uit huis. Alleen als het voor de cliënt zelf beter is, kijken we naar alternatieven. Anders blijven ze gewoon lekker bij ons.”